Jan, odwołując się do słów proroka Izajasza, wzywał do nawrócenia. W pojęciu nawrócenia chodzi o całościową przemianę człowieka, która dotyka najgłębszych postaw i uczuć, przekonań i sposobu spojrzenia na świat.
Nawrócenie jest najpierw odcięciem się od grzechu i tego wszystkiego, co do grzechu prowadzi. Dlatego Jan głosił „chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów”. Nie jest bowiem możliwa przemiana bez zerwania z tym, co poniża człowieka.

A grzech, będąc odwróceniem się od Boga i pełnienia Jego woli wyrażonej w przykazaniach, jest również poniżeniem człowieka, dziecka Bożego. Grzech powoduje poczucie winy. Przygniata do ziemi człowieka, który go popełnia. Nawrócenie z grzechu jest najpierw nawróceniem serca. Szczerym obrzydzeniem sobie grzechu i postanowieniem zerwania z nim: „Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy i stwórzcie sobie nowe serce i nowego ducha. Dlaczego mielibyście umrzeć, o Izraelici?”.
Przemiana nawrócenia wyraża się również w gotowości do przyznania się do swoich słabości i odważnego wyznania grzechów. Tylko Chrystus, Boży Syn, „ma władzę odpuszczania grzechów” (Mt 9,6). Spotkanie z Nim w sakramencie pokuty jest szczególną szansą przemiany, gdyż On mocą swojej ofiary na krzyżu zdejmuje z człowieka ciężar grzechu i pozwala żyć w wolności dziecka Bożego.